خــدایــا...

دلــم مـرهــمــی مــی خــواهــد از جــنــس خــودت

----------------------

دلم که تنگ می شود...

هوس میکنم بیایم دم خانه ات و داد بزنم :

کجایی خــــــــــــــــدا !!

اینقدر نگو :

اگه ببخشم کوچک می شوم ،

اگه با گذشت کردن کسی کوچک می شد ،

خـــــدا اینقدر بزرگ نبود!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

خدایا ....

دلم مرهمی می خواهد از جنس خودت !

نزدیـــک ؛

بی خطــــر ،

بخشــــنده ....

بی منّــــــــــــ ـــــت ... !!!

خدایا .. من همانی هستم که وقت و بی وقت مزاحمت می شوم
همانی که وقتی دلش می گیرد و بغضش می ترکد، می آید سراغت
من همانی ام که همیشه دعاهای عجیب و غریب می کند
و چشم هایش را می بندد و می گوید
من این حرف ها سرم نمی شود. باید دعایم را مستجاب کنی

همه چیز ارزان است

چه کسی می گوید،،

که گرانی شده است؟ دوره ارزانی است!

دل ربودن ارزان، دل شکستن ارزان!

دوستی ارزان است! دشمنی ها ارزان، چه

شرافت ارزان!

تن عریان ارزان، آبرو قیمت یک تکه نان،

و دروغ از همه چیز ارزان تر!

قیمت عشق چقدر کم شده است، کمتر از آب

 روان،،

و چه تخفیف بزرگی خورده است، قیمت هر

انسان!!!

گفتم:خدایا ازهمه دلگیرم. گفت: حتی از من؟

تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید:

منم زیبا ،که زیبا بنده ام را دوست میدارم !

ترا در بیکران دنیای تنهایان، رهایت من نخواهم کرد!

رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود. تو غیر از من چه میجویی؟

تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟

تو راه بندگی طی کن عزیزم! من، خدایی خوب میدانم!

تو دعوت کن مرا با خود به اشکهایی،

 که من چشمان اشک آلوده ات را دوست میدارم

طلب کن خالق خود را، بجو ما را ! تو خواهی یافت!

که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو !

ز وصل عاشق و معشوق هم، آهسته میگویم، خدایی عالمی دارد!

تویی زیباتر از خورشید زیبایم،

تویی والاترین مهمان دنیایم که دنیا بی تو چیزی چون تورا کم داشت!

هزاران توبه ات را گرچه بشکستی؛ ببینم من تورا از درگهم راندم؟

که میترساندت از من؟

رها کن آن خدای دور؟! آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را!

این منم پروردگار مهربانت.! خالقت! اینک صدایم کن مرا. با قطره ی اشکی!

به پیش آور دو دست خالی خود را.

غریب این زمین خاکی ام!

آیا عزیزم حاجتی داری؟

بگو جز من کس دیگر نمی فهمد. به نجوایی صدایم کن!

بدان آغوش من باز است قسم بر عاشقان پاک با ایمان!

قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد!

برای درک آغوشم، شروع کن، یک قدم با تو تمام گامهای مانده اش با من

یادمون باشه دلی را نشکنیم شاید خانه خدا باشه

کسی را تحقیر نکنیم شاید محبوب خدا باشه

از کمکی دریغ نکنیم شاید کلید بهشت باشه

سر نماز اول وقت حاضر شیم، شاید

آخرین دیدارمون با خدا باشه در زمین

دیروز شیطان را دیدم. در حوالی میدان بساطش را پهن کرده بود؛فریب می فروخت. مردم دورش جمع شده بودند، هیاهو می کردند و هول می زدند و بیشتر می خواستند.توی بساطش همه چیز بود: غرور، حرص، دورغ و خیانت، جاه طلبی و ...

هر کس چیزی می خرید و در عوض چیزی می داد.
بعضی ها تکه ای از قلبشان را می دادند
و
بعضی پاره ای از روحشان را.
بعضی ها ایمانشان را
و
بعضی دیگر آزادگی شان را.
شیطان می خندید و دهانش بوی گند جهنم را می داد. حالم را به هم می زد.دلم می خواست همه نفرتم را توی صورتش تف بکنم.
انگار ذهنم را خواند. موذیانه خندید و گفت: من کاری با کسی ندارم، فقط گوشه ای بساطم را پهن کرده ام و آرام نجوا می کنم. نه قیل و قال می کنم و نه کسی را مجبور می کنم چیزی از من بخرد. می بینی! آدم ها خودشان دور من جمع شده اند.
جوابش را ندادم. آن وقت سرش را نزدیک تر آورد و گفت: البته تو با اینها فرق می کنی. تو زیرکی و مومن. زیرکی و ایمان، آدم را نجات می دهد. اینها ساده اند و گرسنه. به جای هر چیزی فریب می خرند.
از شیطان بدم می آمد. حرف هایش اما شیرین بود.گذاشتم که حرف بزند و او هی گفت و گفت و گفت.
ساعت ها کنار بساطش نشستم و تا اینکه چشمم به جعبه ای عبادت افتاد که لا به لای چیزهای دیگر بود .دور از چشم شیطان! آن را توی جیبم گذاشتم.
با خودم گفتم: بگذار یه بار هم شده کسی، چیزی از شیطان بدزدد. بگذار یک بار هم او فریب بخورد.
به خانه آمدم و در کوچک جعبه عادت را باز کردم. توی آن اما جز غرور چیزی نبود.جعبه عبادت از دستم افتاد و غرور توی اتاق ریخت.فریب خورده بودم، فریب. دستم را روی قلبم گذاشتم، نبود! فهمیدم که آن را کنار بساط شیطان جا گذاشته ام.
تمام راه را دویدم. تمام راه لعنتش کردم. تمام راه خدا خدا کردم. می خواستم یقه نامردش را بگیرم. عبادت دروغی اش را توی سرش بکوبم و قلبم را پس بگیرم. به میدان رسیدم، شیطان اما نبود.
آن وقت نشستم و های های گریه کردم. اشک هایم که تمام شد، بلند شدم. بلند شدم تا بی دلی ام را با خودم ببرم که صدایی شنیدم، صدای قلبم را.
و همان جا بی اختیار به سجاده افتادم و زمین را بوسیدم. به شکرانه قلبی که پیدا شده بود.

پروردگارا